Vragen aan Ellen G. (Ellen Gerretzen)

Sinds ik 'Verdorven' las van Ellen Gerretzen, heeft ze er in mij een fan bij! Vorig jaar heb ik Ellen een moment mogen ontmoeten op de Boekenbeurs in Antwerpen, maar dat was heel erg kort. Ook bij een Crimezone-bijeenkomst hebben we elkaar de hand geschud. Maar dan is het zo enorm druk dat je niet de kans hebt om even gezellig te praten.
Deze week ben ik begonnen in 'Manzanilla' en het is weer heerlijk lezen, kan ik je vertellen.

Omdat ik bij het schrijven van mijn recensie van 'Verdorven' merkte dat er weinig informatie te vinden was over Ellen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en Ellen gevraagd of ze een aantal vragen van mij wil beantwoorden. Ik helemaal blij natuurlijk dat Ellen hier aan mee wilde werken. Dank je Ellen!!

Hier de vragen met haar antwoorden:

1. Op welke leeftijd voelde je dat je wilde gaan schrijven, en ging je voorkeur al meteen uit naar het thrillergenre. Is er een trigger geweest?

Het is allemaal begonnen toen ik op mijn dertiende mijn eerste Agatha Christie las, met Hercule Poirot in de hoofdrol. Op dat moment besloot ik dat ik ooit een thriller zou schrijven. Een droom. Ik heb alle Agatha Christie’s stukgelezen en tot de ontknoping kwam ik er nooit achter wie de moordenaar was. Dat wilde ik ook!! Het heeft vele jaren geduurd voor ik daadwerkelijk serieus aan het schrijven ben geslagen. Dat lukte me niet naast een full-time baan, ik moet me volledig op mijn boeken kunnen concentreren. Een aantal jaren geleden heb ik mijn baan opgezegd en ben eraan begonnen, met vallen en opstaan. Zo werd een droom werkelijkheid. Noem me een laatbloeier….

2. Heb je een land, waar je voorkeur naar uit gaat, of hangt je verblijfplaats samen met hoe je jezelf voelt? (lijkt me heerlijk!)

Ik heb het geluk –je zou het ook ongeluk kunnen noemen- dat ik me op meerdere plaatsen thuis voel. Ik ben heel graag in mijn mooie en rustige dorp (nou ja, stadje) in de Spaanse Extremadura, maar zou er niet het hele jaar door kunnen wonen. Op een gegeven moment heb ik het grote stadsleven nodig. Het is de afwisseling die het voor mij zo waardevol maakt, als mens maar ook als auteur want ik schrijf over al die plekken waar ik van hou, de mensen die ik er tegenkom.

Al heel lang voor ik begon te schrijven keerde ik steden binnenstebuiten. Amsterdam, Berlijn, Lissabon, New York, Los Angeles, Brussel, Madrid, en dan niet alleen de mooie centra maar vooral de buitenwijken, niet alleen rijke maar meer de arme buurten waar het dagelijks leven hard kan zijn. Een stad, dat zijn voor mij de mensen die er wonen. De contrasten zijn belangrijk omdat ze iets over een stad vertellen.

Ik hou van steden en maak nu gebruik van datgene wat ik er al die jaren heb opgestoken. En nog steeds opsteek. In Sanlúcar de Barrameda, waar mijn nieuwe thriller Manzanilla speelt, kom ik ruim dertig jaar en ik ken de stad van binnen en van buiten. En ik ken de mensen, wat nog veel belangrijker is.

3. Komen er in je boeken karakters voor die van je eigen persoonlijkheid afgeleid zijn?

Het is meer zo dat ik eigenschappen van mijzelf in verschillende personages stop. Ook de manier waarop ik tegen de wereld aankijk breng ik via mijn personages tot uitdrukking.

Er is niet één personage dat op mij lijkt, eigenlijk verspreid ik stukjes van mezelf over diversen van hen. En bij tijd en wijle ook eigenschappen van mensen om me heen, maar vertel het niet verder!

4. Wanneer jij zelf een boek leest, is dat dan een thriller of een boek van een ander genre?

Ik lees zowel thrillers als literatuur, alhoewel dat onderscheid niet zo strikt hoeft te liggen. Er zijn zoveel mooie boeken en te weinig tijd om ze te lezen, er liggen stapels op me te wachten die almaar hoger worden.

Enkele van mijn favoriete thrillerauteurs: John le Carré, Stieg Larsson, Elizabeth George, Michael Connely, Dennis Lehane, Benjamin Black.

In het niet-thrillergenre: Het eiland van het tweede gezicht van Vigoleis Theelen, dat speelt in het Mallorca van de jaren dertig van de vorige eeuw. Pascal Mercier, Nachttrein naar Lissabon. Tom Wolfe, The Bonfire of the Vanities. Theun de Vries, Het meisje met het rode haar. Harry Mulisch, De ontdekking van de hemel. W.F. Hermans.

En er is nog zoveel meer.

5. Ben je tijdens het schrijven van het ene boek, al bezig met volgende verhaal?

Zie 6.

6. Wie helpt je dan om het ene eerst af te werken, eer je aan het volgende begint? Dat lijkt me ontzettend moeilijk.

(5 en 6)

Nee, dat kan ik absoluut niet. Ik moet me echt op het boek richten waar ik op dat moment mee bezig ben. Als ik een nieuw idee krijg of iets tegenkom dat ik voor een volgend boek zou kunnen gebruiken noteer ik het en zet het dan voorlopig uit mijn hoofd. Eén verhaallijn en plot uitwerken is al moeilijk genoeg, daar moet ik me volledig op concentreren.

7. Je lijkt me een heel gevoelig mens. Krijg je daar niet mee te maken wanneer je op 'onderzoek' uit gaat voor een eventueel volgend boek en wordt het je dan niet soms teveel?

Je hebt gelijk, ik ben behoorlijk gevoelig, ik trek me zaken te veel aan en dat kan wel eens emotioneel uitputtend zijn. Ik kruip in de huid van mijn personages en voel wat zij voelen. Dat geldt ook voor de daklozen die ik beschrijf in Verdorven, zoals de Kleine Man die Alzheimer heeft. Intriest vind ik het als ik door Berlijn en Lissabon dwaal en zie hoe sommige mensen als beesten in kartonnen dozen leven, vervuild, zonder medische verzorging, genegeerd door voorbijgangers met hun steevast afgewende blikken. Daar denk ik aan als ik ’s nachts wakker lig.

8. Wat vindt jouw omgeving van het feit dat je een bekende thrillerauteur bent en daarom veel tijd besteedt aan het schrijven van je boeken en het promoten daarvan?

Nou, bekende thrillerauteur… er zijn denk ik veel mensen die nog nooit van me gehoord hebben.

Mijn familie en vrienden vinden het geweldig. Voor mijn levensgezel is het niet altijd even gemakkelijk omdat ik heel monomaan zo ongeveer dag en nacht bezig ben met het boek dat ik aan het schrijven ben. Het gebeurt regelmatig dat hij tegen me praat en dat het niet tot me doordringt wat hij zegt omdat mijn gedachten bij mijn personages zijn, of bij een los eindje dat ik moet oplossen. En dan zijn er nog alle ups en downs die er bij komen kijken, de slapeloze nachten, de aanvallen van faalangst, noem maar op. Hij heeft daar het meeste last van. Gelukkig is hij een ongelooflijke steun voor me. En, ook zeer belangrijk, mijn meest kritische meelezer.

+Ellen Gerretzen, nogmaals hartelijk dank voor je medewerking. Er is hier een stukje van de sluier opgelicht!