'Graag Gelezen', mijn boekenblog: 'Vergeten dagen' van Eveline Vanhaverbeke

Vergeten dagen

Het is de zomer van 1983:
In W, een dorp in de Vlaamse Westhoek verdwijnen drie mensen tijdens een groot feest op het kasteel van Guillaume, Graaf de Gavarnie. Hij geeft dit feest ter ere van zijn veertigste verjaardag.

De verdwenen personen zijn; Jean-Louis de tienjarige zoon van de Graaf, Johanna de zestienjarige dochter van een advocaat en Jacob Maarschalk professor Economie. Ze zijn geen familie van elkaar en hebben ogenschijnlijk niets met elkaar te maken. Het enige dat hen verbindt is het feit dat ze alle drie op het feest aanwezig waren op de avond voor hun verdwijning.

Deze zaak rust op de schouders van commissaris Gaston. Er volgt een intensief onderzoek en bijna alle bewoners van het dorp worden ondervraagd. Toch wordt deze zaak niet opgelost.

2015:

Tweeëndertig jaar later viert commissaris Gaston dat hij met pensioen kan gaan. Maar deze verdwijningszaak heeft hem nooit met rust gelaten en hij wil hoe dan ook verder zoeken naar een oplossing. Zelfs als dit in het geheim moet gebeuren. Hij droomt er zelfs van en heeft het gevoel dat hem toendertijd iets essentieels ontsnapt is tijdens zijn onderzoek. Mensen verdwijnen niet zomaar.

De auteur laat ons afwisselend meeleven met Gaston de commissaris, Charles de vriend van Jean-Louis, Charlotte de zus van de verdwenen Johanna, Annette de caféhoudster van Café de Zwaan in W en Victor de dorpsarts van W.

De hoofdstukken hebben als titel de naam van degene met wie we mee mogen kijken naar wat er gebeurd is in het verleden en wat in het heden gebeurt. Hoe deze personages alles ervaren en ervaren hebben.

Ondanks de spanning die goed voelbaar is, heeft de auteur ook nog plaats overgelaten voor wat humor.

'Niets blijft hetzelfde,' zei mijn moeder zaliger toen ik op mijn dertiende twee bobbels kreeg op mijn borstkas. Maar sommige veranderingen zijn toch te drastisch.

Door het terugblikken zie je als lezer hoe mensen soms een bord voor kun kop kunnen hebben en iets niet willen weten wat toch heel duidelijk is. Je ziet ook hoe een gemeenschap zich kan gedragen op het platteland, zonder inmenging van anderen en een beetje afgezonderd, ver weg van de snelweg.

Het verhaal is enigszins bizar te noemen, maar niet ongeloofwaardig.

Soms worden onderling afspraken gemaakt, waar men niet meer onderuit kan komen. Het is niet goed maar ook niet slecht te noemen.

Vanhaverbeke heeft een toegankelijke en verzorgde schrijfstijl en de steeds wisselende perspectieven zijn geen belemmering voor het leesgenot. Je leert de personages heel goed kennen doordat je met ze mee kunt groeien in het verhaal.

Helaas kan ik dat van één personage niet zeggen. Over hem is uiteindelijk te weinig bekend geworden waardoor de lezer dat stukje niet af heeft kunnen sluiten.

Ze schrijft op een manier waardoor de sfeer in het dorp goed voelbaar is, deze sfeer is soms zelfs beklemmend te noemen.

De keuze voor de titel wordt duidelijk op de allerlaatste bladzijde.
De prachtige cover wordt tijdens het lezen duidelijk. Hij is misdadig mooi.

De auteur:

(foto: Uitgeverij Marmer)

Eveline Vanhaverbeke (22 februari 1971) is docent Frans en auteur. Na haar studies in de Romaanse taal- en letterkunde aan de Katholieke Universiteit Leuven werkte ze als docente Frans. In 2010 verscheen haar romandebuut De kleur van de sterren (Manteau 2010 en Marmer 2013) waarvoor ze veel lovende kritieken ontving. De verborgen prelude is haar tweede roman.

Neem ook een kijkje op haar website.