'Graag Gelezen', mijn boekenblog: Ik las: 'Zonnemeisjes', geschreven door Hedwig Meesters

Zonnemeisjes

Sinds de dood van haar zusje Micky, worden de gedachten van de zevenendertigjarige Kitty Klaarhout beheerst door schuld. Ze kan het gevoel niet loslaten dat ze de dood van Micky had kunnen voorkomen. Op een dag ontvangt Kitty een uitnodiging voor het verjaardagsfeest van haar oude buurjongen Gijs, op wie ze als tiener verliefd was. Haar eerste gedachte is dat Gijs iets van haar wil. Het weerzien krijgt een wending die het leven van alle betrokkenen op zijn kop zal zetten.

(bron info: achterflap)

LEES HIER EEN HOOFDSTUK

Mijn mening:

Het verhaal wordt verteld uit het gezichtspunt van Kitty.

De eerste hoofdstukken wisselen tussen het heden en het verleden; langzaam maar zeker leer je Kitty beter kennen. Je begrijpt ook waarom ze handelt en denkt zoals ze doet. Het verleden is heel belangrijk in haar leven.

De titel wordt al snel verklaard: haar vader noemt Kitty en Micky ‘zonnemeisjes’.

De auteur hanteert een prettige schrijfwijze. Op een luchtige, maar serieuze toon beschrijft ze de omgeving en tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Als je zelf niet uit een klein dorpje komt, leer je hoe het er daar soms aan toe kan gaan: roddel en achterklap zouden daar werkwoorden kunnen zijn.

Wanneer Kitty zevenendertig is, denkt ze na over wat voor mens ze is geworden.

“Mijn bestaan is leeg geworden. Doodtij.”

“Soms voel ik me een oude vrouw. Ik ben zevenendertig, dat is over de helft van bejaard.”

Hier en daar lees je een uitdrukking of een woord dat afkomstig is uit de rechtspraak. Dit verhaal is ook een soort van rechtspraak te noemen, dat vond ik een mooie overeenkomst.

Wanneer ze terugdenkt aan het moment dat ze op de middelbare school zat en ze een klasgenote die na een ongeluk in coma lag in het ziekenhuis bezocht gaat ze vergelijken:

“Haar gezicht deed me denken aan dat van een wassen beeld. Toch was het duidelijk dat ze leefde. Dat er een ziel in dat lichaam woonde. De familie waarin Micky en ik opgroeiden bleek even zielloos als lukraak bij elkaar gesprokkelde wassen poppen die een blij gezin moesten uitbeelden. Je kunt een nog zo goed lijkende beeldengroep maken, zonder ziel blijft het een verzameling dode dingen.”

De manier waarop Hedwig Meesters gebeurtenissen beschrijft laat de lezer nadenken over hetgeen hij of zij leest; je krijgt niet alles kant en klaar op je bordje, maar mag er een eigen kijk op hebben.

Of dat na het lezen van het hele verhaal zal kloppen, moet nog blijken.

Niet alles is vanzelfsprekend in dit verhaal en dat maakt dat je lekker door blijft lezen.

Aan aan einde van het verhaal dacht ik: ‘Goed zo!’

Ik heb ‘Zonnemeisjes’ graag gelezen en waardeer het met 4/5*.