'Graag Gelezen', mijn boekenblog: Ik las: 'De laatste grens' geschreven door Dominique de Bruyne

De laatste grens

Hij windt ze rond zijn vinger tot de dood.

Wanneer een jonge vrouw gewurgd wordt gevonden in de duinen van een kustplaats in Massachusetts, wordt dit moordonderzoek aan FBI-agente Mijanou Naughton toegewezen.

Terwijl Mijanou en haar team dieper graven naar de identiteit van de dader, komen ze tot het besef dat ze met een charismatische maar ook meedogenloze ‘killer’ te maken hebben.

Kan hij gestopt worden of is dit het begin? Het begin van zijn honger naar meer?

Mijn leeservaring:

De hoofdstukken worden voorafgegaan door een of meer regels uit een lied.

Dit verhaal leest als een trein mede doordat naast de verhaallijn van Mijanou ook de verhaallijn van de dader te lezen is.

De personages worden duidelijk beschreven door de auteur; dat is heel belangrijk omdat ieder van hen een essentieel onderdeel in de boeken van deze serie is.

Zo worden behalve Mijanou zelf, ook de personen met wie Mijanou werkt al snel aan de lezer voorgesteld. Op deze manier hoef je jezelf niet steeds af te vragen over wie je leest.

Ook de slachtoffers komen geen aandacht te kort; in cursief lees je over hun gedachten en gevoelens op de laatste momenten van hun leven. Soms lees je dit al snel na de moord, een andere keer veel en veel later in het verhaal, maar er wordt niemand vergeten!

De omgeving waarin het verhaal zich afspeelt wordt duidelijk beschreven door de auteur; ik wil hierbij opmerken dat de geografische gegevens helemaal kloppen. Daar is niets verzonnen.

Doordat de moorden op diverse plaatsen in de VS plaatsvinden, komt Mijanou verschillende medewerkers van politiebureaus tegen. Een van hen is James Carter, ze sprak hem tot hun ontmoeting alleen via de telefoon.

“Ze begroetten elkaar en Mijanou voelde even een kleine rilling over haar rug lopen. Er was een onmiddellijke klik tussen Carter en haar. Het was net alsof ze elkaar al jaren kenden. Een vreemde gewaarwording. Misschien een déjà vu of iemand uit een vorig leven?”

Het gevaar voor Mijanou komt dichterbij wanneer ze een pakje ontvangt met een begeleidend schrijven. Wie kent haar zo goed?

“Na een halfuurtje waren Mijanou, Joe, Erin, Adrian en Roman present. Haar team, haar droomteam, haar mensen. Elk zou door het vuur gaan voor de ander. Deze mensen vertrouwde ze. Doodgewone mensen met hun hebbelijkheden maar allemaal met het hart op de goede plaats en in hun vak de beste.”

Als lezer denk je, terwijl je de woorden op de laatste bladzijden aan het lezen bent dat het einde in zicht is, maar je komt dan toch nog iemand tegen aan wie je wellicht niet meer gedacht had.

Dat is knap gedaan.

Ik heb ‘De laatste grens’ graag gelezen en kijk uit naar het volgende deel.