Gedichten en brieffragmenten over leven met Alzheimer
Er zijn geen torens meer
Er zijn geen torens meer is een bundel met gedichten en brieffragmenten over wat er kromt en zeert, wanneer de ziekte Alzheimer als een ongenode gast intrekt bij twee mensen en even traag als onontkoombaar alles in hun leven overhoop gooit. De één ‘heeft het’, de ander is haar echtgenoot en mantelzorger, maar heeft het daarmee ook.
De teksten gaan over onmacht, tranen, leegte, mist en (zelf)verlies, maar ook over liefde, warmte, humor en over licht dat door het donker kiert. Geschreven vanuit een soms verwonderd, ja zelfs dankbaar je bent er nog, maar soms ook helemaal niet, want ‘nog’ gaat helaas zwanger van ‘niet meer’.
De auteur heeft in het schrijven ervan zelf iets van troost ervaren. Misschien mag dat ook gelden voor hen die deze teksten lezen. De troost van de herkenning.
(bron info: achterflap)
In het ‘vooraf’ door Gert Lubberts lees je over het hoe en waarom van deze bundel.
Op mijn leeftijd (64 jaar) kom je heel dichtbij jezelf steeds vaker iemand tegen waarbij de diagnose Alzheimer is gesteld.
In ‘vooraf’ beschrijft hij ook de helende werking van het schrijven.
Op de binnenflap van de voorkant lees je in ‘kruimels’ hoe belangrijk de kleine dingen worden in de levens van mensen die met de gevolgen van Alzheimer te maken krijgen. Werkelijk hartverwarmend!
In ‘voordat’ en ‘maar dan’ lees je over het grote verschil (en toch zo dichtbij) tussen de tijd vóór de diagnose Alzheimer en de tijd daarna.
Alle gedichten en fragmenten raken je.
Deze quote uit ‘Anthem’ van Leonard Cohen past perfect bij het daarop volgende ‘licht dat kiert’
“there is a crack in everything
that’s how the light gets in.”
‘licht dat kiert’
“er is nog bloeien overal en zingen
nog huppelen en zo en van die dingen
maar veel, mijn lief, is niet meer wat het was
zoveel verdroogde plekken in het gras
er komen scheuren in ‘t behang
en barsten in de dagelijkse gang
die gaan – dat is wel zeker – niet meer dicht
maar juist door al die barsten heen kiert licht
dat licht breekt zich in kleuren, raakt ons aan
als liefde die zich deelt, een woord dat heelt
en als… ach, zoveel mensen om ons heen”
De prachtige tekeningen door Ina Feitsma complementeren deze indrukwekkende bundel met ervaringen en gedachten.
Dit boekje met flappen bracht bij mij veel teweeg tijdens het lezen én ook daarna nog!
Ik werd vaak tot tranen geroerd bij de beeldende beschrijvingen, maar het is niet alleen kommer en kwel waar je over leest. Vaak maakt je hart een luchtsprongetje door de hoop en blijdschap die goed voelbaar zijn.
Gert Lubberts is een ware woordenkunstenaar.
Deze bundel krijgt een ereplaats in mijn persoonlijke boekenkast en zal vast en zeker nog vaak van zijn plekje gehaald worden.
Over de makers van Er zijn geen torens meer:
Gert Lubberts (1951) volgde na z’n middelbare school de studierichting weg- en waterbouw aan de hts in Amsterdam en studeerde later in diezelfde stad theologie aan de Vrije Universiteit. In 1986 werd hij predikant (gereformeerd/PKN) in achtereenvolgens Nieuwe Pekela, Midden Betuwe en Borger, waar hij na zijn emeritaat in 2016, nog altijd woont. Er zijn geen torens meer is de eerste publicatie van zijn hand.
Ina Feitsma-Lubberts (1953) woont in Amsterdam, waar ze sinds 2004 haar eigen praktijk voert als zelfstandig coach/counselor, trainer en supervisor. Ze heeft daartoe een hbo-opleiding gevolgd bij het Europees Instituut/De Baak. In haar vrije tijd schildert en tekent ze met veel plezier!
Er zijn geen torens meer koopt u bij (de webwinkel van) uw lokale boekhandel of bij:
Boekgegevens:
Titel: Er zijn geen torens meer
Auteur: Gert Lubberts
Tekeningen: Ina Feitsma-Lubberts
Genre: poëzie
Uitgave: paperback, 66 pagina’s
Uitgever: Uitgeverij Palmslag, september 2021
ISBN: 9789493245051
NUR: 306
Met dank aan Uitgeverij Palmslag voor het toezenden van een recensie-exemplaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een reactie achter. Dat waardeer ik. Ik zal zo snel mogelijk op de vraag of opmerking reageren. Bij voorbaat mijn dank.