De duivel in het laatje
Een vredig dorp in een Zwitsers dal, Dichtersruhe. Toeristen komen er graag.
Goethe heeft er ooit gelogeerd, de dorpelingen zijn er trots op.
De bossen rond het dorp zijn prachtig. Wel zijn er vossen maar ze bijten niet.
Dan sluipt de duivel het dorp binnen.
De komst van een indrukwekkende uitgever leidt eerst tot vreugde onder de schrijvende dorpelingen. Die verandert al spoedig in haat en nijd en woede. De dorpelingen gaan elkaar te lijf; de vossen huilen en sluipen naderbij.
De duivel is in iedereen gevaren.
(bron info: binnenflap)
Hondsdolheid, waarvan de vos wordt gezien als de belangrijkste drager, wekt in ons een oeroude angst op, omdat het niet alleen tot een vreselijke dood leidt maar ook in staat is in de menselijke aard naar boven te halen wat we proberen te verbergen: de onmiskenbare wreedheid die in ieder van ons schuilgaat.
“Vader Christophorus hing achterover tegen de rugleuning van zijn lievelingsstoel, die waarin hij duizenden uren had doorgebracht om zijn memoires te schrijven, zijn handen als klauwen rond de leuningen, een vreselijke grimas op zijn gezicht. Zijn ogen stonden wijd open, hetzelfde gold voor zijn mond waarin het gebit ontbrak.”
De duivel in het laatje is een mix van thriller, fantasie en historie.
Let wel: de historie van een uitgegeven boek. Wat is de weg die deze woorden afgelegd hebben en hoe is de schrijver veranderd tijdens het hebben van een idee en het proberen zijn debuut te laten publiceren door een uitgever. Hield hij nog rekening met anderen of werd hij een gevaar voor zijn omgeving?
Vaak krijg je iets voor elkaar als je mensen laat horen wat ze willen horen, zo blijkt uit het volgende fragment:
“De ontdekking van de geheime passie van mijn parochianen bood mij de gelegenheid nauwere banden met hen aan te knopen. Ik begon hun aandacht te trekken door in mijn preken steeds vaker het thema kunst aan te roeren, en in het bijzonder dat van de literatuur. Ik kreeg vrij snel door dat ik de juiste snaar had geraakt. Binnen de kortste keren zat mijn kerk stampvol gelovigen.”
Waar ligt de oorsprong van een verhaal? Wie heeft de uiteindelijke macht? Is het de auteur of is het de uitgever?
Daar schuilt natuurlijk ook een gevaar.
Ik heb deze roman, die behoorlijk wat diepgang heeft en waarin zo nu en dan een sprankeltje humor zeker niet ontbreekt, graag gelezen. Het is zeker meer dan een onderhoudend verhaal; hier steekt een boodschap in.
De auteur:
Paolo Maurensig werd in 1943 als zoon van een banketbakker geboren in Gorizia, aan de grens van Slovenië. Zijn vader stierf toen hij nog vrij klein was en Maurensig groeide met zijn twee zussen en zijn moeder op. Op zijn twintigste vertrok hij naar Milaan waar hij allerlei baantjes had. Tegenwoordig woont hij in Udine.
Hij debuteerde na zijn vijftigste, in 1993, met De Lüneburger variant. Deze roman werd meteen een succes en is vertaald in meer dan dertig talen. Overige werken van hem in het Nederlands: Kreeftengang (1997), Gekrenkte Venus (2001), Licht en tegenlicht (2003) en De scharlaken man (2005).
De duivel in het laatje is zijn elfde roman.
De duivel in het laatje koopt u bij uw lokale boekhandel of bij:
Boekgegevens
Titel: De duivel in het laatje
Auteur: Paolo Maurensig
Genre: literaire roman
Uitgave: paperback in stofomslag, 160 pagina's
Uitgever: Serena Libri
ISBN: 978 90 76270 76 0
NUR: 302
Oorspronkelijke titel: Il diavolo nel cassetto
Vertaling uit het Italiaans: Hilda Schraa
Met dank aan Serena Libri voor het toezenden van een recensie-exemplaar.
