Ik las: 'Station Elf' van Emily St. John Mandel

Station Elf

Op een winterse avond in Toronto sterft de beroemde acteur Arthur Leander op het toneel terwijl hij de rol van zijn leven speelt. Diezelfde avond strijkt een dodelijk griepvirus neer op het Noord-Amerikaanse continent.

De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Twintig jaar later trekt Kirsten, een actrice van het Reizende Symfonieorkest, langs de nieuwe nederzettingen rondom de Grote Meren om Shakespeare op te voeren voor de overlevenden van de ondergang.

En dan wordt haar hoopvolle nieuwe wereld wederom bedreigd.

'Wat blijft er over als de beschaving ten onder gaat? En hoever zou je gaan om dit te beschermen?'

Dit is iets om over na te denken.

Toen ik de cover vóór het lezen zag wist niet wat ik kon verwachten van dit verhaal. Een cover waar achteraf gezien, alles op staat wat er op moet staan.

Dit is een verhaal zoals ik er nog niet eerder een las. Een roman die vertelt over een apocalyptische wereld en de mensen die de ramp overleefden. Vanaf de eerste bladzijde heeft het verhaal me bij de kraag gegrepen en wilde ik verder lezen.

Tijdens het lezen kwam ik verschillende karakters tegen.

Sommige overlevenden willen de wereld zien zoals hij is en willen er meer van zien. Andere karakters willen alleen maar beschermen wat er nog van over is. Sommige overlevenden van de Georgische griep herinneren zich bovendien de wereld hoe hij was en anderen herinneren zich dat niet. Ze herinneren zich niet dat er elektriciteit was, dat er mobiele telefonie was, dat vliegtuigen konden vliegen, dat hulpdiensten beschikbaar waren.
De verschillende verhaallijnen die ik tegenkwam, boeiden me stuk voor stuk. Het lijken aparte wereldjes te zijn, maar deze schijn bedriegt.

Het verhaal lijkt lang op de presse-papier die Kirsten kreeg. Onduidelijk, maar met de belofte dat er wat staat te gebeuren;

'… en Kirsten, die over een paar dagen acht zou worden, staarde buiten adem door haar tranen heen naar de presse-papier, en ze vond hem the mooiste, wonderbaarlijkste en vreemdste dat iemand haar ooit had gegeven. Het was een klomp glas waar een onweerswolk in gevangen zat.'

De kunst is ook na de 'ondergang' belangrijk. Belangrijk, omdat je door middel van kunst alles kunt neerzetten zoals je dat zelf zou willen, je eigen gevoelens uitdrukken of even ontsnappen aan de realiteit. Bijvoorbeeld in een toneelstuk, in een lied, op een schilderij. Maar ook in een comic.

'Op alle drie de woonwagens staat aan beide zijden in witte letters HET REIZENDE SYMFONIEORKEST, maar op de voorste woonwagen staat nog een extra regel: Want overleven is niet genoeg.'

'Station Elf' is een mooi verhaal en zeker geen somber verhaal, zoals ik dat vóór het lezen verwacht had.

'Hoop' is de emotie die me na het lezen van deze roman het meest is bijgebleven.

Over de auteur:

Emily St. John Mandel is geboren aan de westkust van British Columbia, Canada. Ze studeerde hedendaagse dans aan de School of Toronto Dance Theatre en woonde tijdelijk in Montreal. Ze publiceerde eerder een drietal romans; The Lola Quartet , The Singer's Gun en Last Night in Montreal.
Station Elf betekende haar literaire doorbraak. Station Elf was in 2014 een van de finalisten voor de National Book Award en The PEN/Faulkner award, en was de winnaar van The 2015 Arthur C. Clarke Award. Mandel woont in New York met haar echtgenoot en schrijft regelmatig voor The Millions.

Koop dit boek via uw lokale boekhandel of via:

bol.com

Bruna.nl
Ako.nl

Boekgegevens:
Titel: Station Elf
Auteur: Emily St. John Mandel
Genre: roman, fantasy

Uitgave: paperback, 384 pagina's

Uitgever: Uitgeverij Atlas Contact, juni 2015

ISBN: 978 90 25445 40 9

NUR 302

Oorspronkelijke titel: Station Eleven
Vertaling: Astrid Huisman
De vertaler ontving voor deze vertaling een projectsubsidie van het Nederlands Lettterenfonds

Met dank aan Uitgeverij Atlas Contact voor het recensie-exemplaar