'Graag Gelezen', mijn boekenblog: Ik las: 'Strafkind' geschreven door Wieke Hart en Maria Genova

zaterdag 22 januari 2022

Ik las: 'Strafkind' geschreven door Wieke Hart en Maria Genova

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal

Strafkind – gevangen bij de nonnen

‘Ze drukt het pakketje een moment stevig tegen zich aan en licht de putdeksel op. “Dag dappere Gaby,” fluistert ze en drukt een kus op de juten zak. Met een plof valt de last op de bodem van de put.’

Wieke Hart schreef het ontroerende verhaal Strafkind naar aanleiding van een bericht over de ontdekking van honderden babylijkjes in een klooster in Ierland. In de ophanghuizen van dezelfde zusters in Nederland zaten duizenden meisjes opgesloten. Ze verrichtten dwangarbeid in wasserijen en naaiateliers.

Voor het eerst vertellen deze slachtoffers de schijnende verhalen die ze zelfs aan hun eigen kinderen niet durfden te vertellen. Ze mochten als jonge meisjes vrijwel nooit met elkaar praten en kregen voor zowat alles straf. Ze werden gedrogeerd, vaak dagenlang in het donker opgesloten en moesten hun eigen braaksel opeten.

(bron info: achterflap)

Wieke Hart (1971) studeerde taal- en literatuurwetenschap in Tilburg.

Haar studentenhuis werd ‘het klooster’ genoemd en bleek een opvangtehuis voor kinderen en ongehuwde moeders te zijn geweest.

Maria Genova (1973) schreef o.a. Het Duivelskind (11e druk) en Komt een vrouw bij de h@cker (20e druk). Toen zij het manuscript van Wieke las, werd zij gegrepen en besloot mee te werken aan het boek. Net als de meeste Nederlanders wist ze niets over dwangarbeid door vaak meisjes van 13-14 jaar. Ze spoorde de slachtoffers op.

Mijn mening

Het voorwoord is geschreven door Maria Genova. Hierin vertelt ze over het ‘hoe en waarom’ van het ontstaan van ‘Strafkind’.

Het boek bestaat uit twee delen.

Het eerste deel is geschreven door Wieke Hart en gaat over Erin Gallagher.

In het eerste hoofdstuk lees je over de dan achtenzeventig jaar oude Erin, Ierse van geboorte, wanneer ze in een krant leest over iets verschrikkelijks.

“Ierse kloostertuin herbergt 800 kinderlijkjes”

Alles komt weer bij haar terug.

Ze werd geboren in een klooster in Ierland waar ze misbruikt werd. Haar beste vriendin Kathalina pleegde daar zelfmoord.

In dit klooster konden zwanger geraakte meisjes bevallen, verborgen voor de buitenwereld, want het ongewenst zwanger zijn voor ongetrouwde vrouwen was voor de roomse kerk en de aanhangers een ware doodzonde. Ze hielpen de zwangeren met de bevalling, waarna de kersverse moeders werden weggestuurd naar een woonplek in Ierland. Die jonge moeders werden vaak met de nek aangekeken en als goddeloos beschouwd. Die moeders hoopten natuurlijk, dat de nonnen hun kind liefdevol en zorgzaam zouden doen opgroeien, maar dat bleek achteraf gezien een grote misvatting.

Na de sluiting van het klooster van de Zusters van Bon Secours in Ierland moest Erin naar een klooster in Nederland, waar ze vanaf het eerste moment misbruikt wordt. Ze was toen een jonge, volwassen vrouw.

“De jongsten waren nog maar een jaar of tien. Sommigen stonden op de schachten van hun klompen, anders kwamen ze niet eens bij de hoge tobbe. En een stank dat daaruit vrijkwam! Ik ging bijna tegen de vlakte, terwijl ik er maar vijf minuten binnen hoefde te zijn om nieuwe ladingen wasgoed te brengen of te halen. Soms viel er echt iemand flauw en werd ze met een knie van een non in haar rug terug rechtop gezet.”

In het tweede deel geeft Maria Genova een aantal van de duizenden misbruikte en mishandelde vrouwen een podium. Deze vrouwen durven pas jaren later hun mond open te doen, maar hun leven is vernietigd. Ze zijn eigenlijk ‘dood’ naar hun gevoel. Ze hadden geen opleiding, trouwden met ‘de verkeerde’ man en bleven zoveel mogelijk op de achtergrond.

In dit deel wordt ook het boek ‘Stil in mij’ van Esther Verhoef en Daniëlle Hermans genoemd.
De verhalen van deze vrouwen zijn onthutsend en een ware eyeopener.

“De ene keer per week dat ze in bad ging, werd ze steevast betast door de zuster die alle kinderen waste. Het meisje vertelde het aan niemand. De nonnen waren voor velen synoniem voor goedheid, dus wie zou haar geloven?”

‘Strafkind’ is een waarschuwing voor iedereen: sluit niet je ogen voor wat er om je heen gebeurt en blijf de misstanden die je ziet of ervaart melden.

Dat blijft belangrijk; overal en altijd!