‘Naast Colson Whitehead een van de belangrijkste schrijvers over ras in Amerika.’ – Trouw
De mannen die we oogstten
Voor in het boek lees je een tekst geschreven door Harriet Tubman.
Harriet Tubman (Maryland, 1823 – 10 maart 1913) was een ontsnapte slavin. Ze heeft op naar schatting 13 reizen naar het zuiden van de Verenigde Staten minstens 300 slaven helpen ontsnappen, naar het noorden of naar Canada, gebruikmakend van het netwerk dat bekendstaat als de Underground Railroad.
Tijdens het lezen van dit boek begrijp je hoe belangrijk deze tekst voor Jesmyn Ward moet zijn.
“We zagen de bliksem en dat waren de geweren; en toen hoorden we de donder en dat waren de kanonnen; en toen hoorden we de regen die neerdaalde; en toen we de gewassen gingen binnenhalen, waren het dode mannen die we oogstten.”
Op de zwarte cover zijn in enigszins vergane letters de namen afgebeeld van de vijf mannen die onderwerp zijn in dit boek.
In de proloog lees je over de achtergronden, over wie, waar en hoe. Het is een goede basis voor zowel haar eigen verhaal als voor de portretten van de vijf nog jonge mannen die ze binnen vier jaar verloor als gevolg van drugsverslaving, ongeluk, zelfmoord en geweld.
Zoals het stukje op het voorblad te lezen is, ervaart Jesmyn deze doden als een gevolg van wat er gezaaid is, zowel door henzelf of door anderen. Keer op keer vroeg Jesmyn Ward zich af waarom het zo moest gebeuren; en moest het wel zo gebeuren en of er een reden voor dit alles was.
Binnen vier jaar raakte de Afro-Amerikaanse schrijfster Jesmyn Ward vijf mannen die haar na aan het hart lagen kwijt onder wie haar enige broer.
Ze gingen ten onder aan de wrede werkelijkheid die jonge Zwarte mannen in het Zuiden van de Verenigde Staten al te vaak ten deel valt.
Telkens weer vroeg Ward zich af: waarom?
De auteur vertelt haar hier eigen verhaal, haar memoires. Het is een bijzonder persoonlijk verhaal waardoor je als lezer het gevoel krijgt steeds dichter bij de auteur te komen.
De memoires worden afgewisseld door het portret van één van de vijf mannen die ze binnen vier jaar moest verliezen. Het eerste portret beschrijft de man die als laatste stierf in 2004 en het laatste portret is dat van haar broertje; hij stierf als eerste in 2000. Deze portretten laten de overledenen zien aan de hand van haar eigen herinneringen.
Haar eigen leven en het leven van de vijf overledenen vloeien op deze manier samen. In haar eigen woorden: “Dit is waar verleden en toekomst samenkomen."
De auteur kon haar verlies niet verwerken en dacht dat erover schrijven haar daarbij zou helpen.
Het is een eerlijk, maar rauw verhaal geworden. De auteur moest tenslotte de waarheid onder ogen zien dat deze dierbaren, eigenlijk nog jongens, uitsluitend door hun afkomst uit haar leven waren verdwenen. Ze hebben verkeerde keuzes gemaakt maar in de omstandigheden waarin ze opgroeiden was het moeilijk anders te doen.
“De meeste jonge Zwarte mannen in mijn omgeving zagen zich vroeg of laat genoodzaakt om te gaan dealen vanwege de trage economie waarin ze als gevolg van het arbeidsoverschot volledig vervangbaar waren geworden.”
De Zwarte bevolking in Mississippi waar Jesmyn Ward en de overleden jongens opgroeiden is helaas nog steeds slachtoffer van discriminatie en wegkijken door anderen.
Vaders die al snel het gezin verlaten om ergens anders wat te kunnen verdienen, de drugs, het drankmisbruik en het gebrek aan kansen van de achterblijvers om écht iets van hun levens te maken is op het platteland van Mississippi nog steeds een feit. Moeders en dochters houden de familie bij elkaar zo goed als het kan, maar kunnen niet echt iets veranderen omdat racisme hier de boventoon blijft voeren.
Wanneer je de titels van de hoofdstukken achter elkaar leest, krijg je een beetje een kijkje in het leven van Ward:
‘We zijn in Wolf Town’, ‘We worden geboren’, ‘We raken gewond’, ‘We kijken toe’, ‘We worden wijzer’ en ‘We zijn hier’.
'De mannen die we oogstten' is hartverscheurend, mede omdat het nog steeds realiteit is.
“Volgens de cijfers, volgens alle officiële gegevens, is dit wat onze levens hier, op de plek waar geschiedenis, racisme, armoede en economische macht samenkomen, waard zijn: niets.”
Een brok in je keel tijdens het lezen is geen teken van zwakte, het is eerder een teken van boosheid, omdat kansen voor de Zwarte bevolking nog ver te zoeken zijn in dit gedeelte van de Verenigde Staten van Amerika.
De auteur:
Jesmyn Ward (1977) groeide op in DeLisle, Mississippi, waar ze in 2005 de orkaan Katrina ternauwernood overleefde. Ward ontving de National Book Award in 2011. In 2017 kreeg ze hem opnieuw voor Het lied van de geesten, waarmee ze de eerste vrouw ooit is die de prijs twee keer heeft gekregen.
De mannen die we oogstten is door New York Magazine uitgeroepen tot een van de beste boeken van de 21e eeuw, en door The New York Times tot een van de vijftig beste memoirs.
De mannen die we oogstten koopt u bij (de webwinkel van) uw lokale boekhandel of bij:
Boekgegevens:
Titel: De mannen die we oogstten
Auteur: Jesmyn Ward
Genre: literaire roman, memoir
Uitgave: paperback, 272 pagina’s
Uitgever: Uitgeverij Atlas Contact, mei 2021
ISBN: 9789025470616
ISBN: 9789025470852 (eBook)
NUR: 302
Oorspronkelijke titel: Men We Reaped
Vertaald door: Astrid Huisman
Met dank aan Uitgeverij Atlas Contact voor het toezenden van een recensie-exemplaar.
(bron info: Uitgeverij Atlas Contact)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een reactie achter. Dat waardeer ik. Ik zal zo snel mogelijk op de vraag of opmerking reageren. Bij voorbaat mijn dank.