dinsdag 25 februari 2014

Een kort verhaal ... van mezelf







Prettig kennis te maken ..


Over mij :

Het is 15 april 1770 a.d.

Niet twee van mijn dagen zijn hetzelfde, dat is de enige overeenkomst die ze hebben.
Sinds ik een kind ben, is dat zo. Ik ben niet anders gewend.
Net zoals mijn vader als zijn vader voor hem heb ik een reizend beroep, als je het zo
kunt noemen. Er is maar een beperkt aantal van ons die zich niet steeds hoeft te verplaatsen
om het beroep uit te kunnen oefenen. Meestal hebben zij zich gevestigd in een grote, rijke stad. Daar is door de plaatselijke overheid geld apart gezet voor ons, de specialisten. Ze hebben daar een vaste aanstelling.
Dat is niet voor mij weggelegd, maar ik ben niet jaloers op hen. Zij wonen vaak net buiten het dorp of in een slechte buurt en worden met de nek aangekeken door de andere bewoners.
Ikzelf reis samen met mijn vrouw en onze zoon door Frankrijk en ben steeds op zoek naar werk. Ik ga naar die plaats waarover ik hoor dat er werk voor me is.
Omdat ik een voorstander ben van een snelle executie, neemt de familie van de veroordeelde soms contact op wanneer ik in de buurt ben. Soms wordt zelfs een koerier gestuurd.
Ze vragen me dan of ik tegen betaling van een royale vergoeding het betreffend familielid een vlotte dood zal gunnen. Daar werk ik steeds graag aan mee.
Mijn beroep, beul, bestaat niet alleen uit het executeren van ter dood veroordeelden. Ik ben
ook uitvoerder van de door de plaatselijke overheid opgelegde lijfstraffen, bijvoorbeeld het toedienen van stokslagen, het brandmerken of het geselen met de zeven- of negenknoop.
Dat is een zweep met zeven, respectievelijk negen geknoopte touwen, die over de lichamen van de veroordeelden gehaald worden. Dat alles met een flinke kracht. Soms is dat erger dan stokslagen.

Doordat ik een heleboel botten gebroken heb en in veel lichamen gesneden heb, bij het martelen van gevangenen, heb ik een zekere kennis opgedaan over het menselijk lichaam.
Mijn vader heeft me ook veel geleerd. Mijn ouders hebben me leren lezen en schrijven en ik heb dat weer geleerd aan mijn vrouw en later aan onze zoon. Alle kennis die we hebben, leggen we op deze manier vast voor het nageslacht.
Onze zoon, inmiddels 20 jaar, behandelt soms botbreuken als we onderweg zijn en horen dat
onze hulp nodig is. Bovendien wordt hij benaderd om wonden te laten helen. Zelfs de adel weet hem nu te vinden.
Ik merk dat hij er over nadenkt om zich ergens permanent te gaan vestigen en om daarmee
een einde te maken aan het van zoon op zoon doorgegeven beroep van beul.
Ik kan daar alleen maar verheugd over zijn.
Hij gaat zich specialiseren, nog meer dan ikzelf gespecialiseerd ben!
Het is een pak van mijn hart en dat van mijn vrouw, dat hij te zijner tijd wellicht kan gaan
studeren en zo zijn toekomst veilig kan stellen. Er wordt tenslotte steeds minder om de
diensten van een beul gevraagd, de laatste jaren.
Een tijd terug vertelde mijn zoon ons, dat hij wil dat de mensen hem gewoon in het gezicht
kunnen kijken. Hij heeft een hekel aan de kap die we dragen op de dagen dat we ons beroep
uitoefenen. Ikzelf heb dat nooit als belastend ervaren maar ik begrijp hem wel. Prettig is het
niet en je moet een soort bescherming om je heen gebouwd hebben. Dat duurt jaren, kan ik
je vertellen.

In de afgelopen jaren hebben mijn vrouw en ik een mooi bedrag bij elkaar gespaard.
Wanneer het zo ver is dat onze zoon zich ergens gaat vestigen als chirurgijn, willen wij bij hem
in buurt een klein huisje kopen, waar we van onze laatste dagen kunnen genieten.
We kunnen dan onze eventuele kleinkinderen vertellen over alle mooie plaatsen waar we
geweest zijn.
Misschien zal ik dan ook opschrijven wat we hebben meegemaakt in ons leven, zodat
het niet verloren zal gaan, zoals ons beroep ook verloren lijkt te gaan.
Niet gebonden aan één plaats, waardoor ik veel van het land heb mogen zien. En daardoor heb ik veel heb geleerd over de bewoners. Ze verschillen vaak niet zoveel van elkaar
als ze wel denken. Soms willen ze zelfs hetzelfde … een snelle dood.
Dat genoegen kan ik hen geven.

Het is ondanks alles, een mooi beroep. Misschien

8 opmerkingen:

  1. Ah... jij kunt het wel! ;)
    Zelf zou ik de eerste zin met jaartal weglaten. Laat de beelden van het verhaal de lezer maar naar die tijd brengen.

    Origineel. Met plezier gelezen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb het bewust toegevoegd omdat ik weet dat ik er anders heel veel vragen over zou krijgen, Ieko :-) Dank je voor je reactie !

      Verwijderen
  2. Mieke, leuk! Hoe luidde de opdracht eigenlijk, ben ik benieuwd naar!
    Lieve groet :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Reacties
    1. Dank je voor deze reactie, Sonja. Ik ben nog stevig aan het oefenen. Leuk dat je bent komen kijken !

      Verwijderen
  4. De donkere kant van Mieke. Jammer van het plaatje erboven want ik vind vooral het begin mooi, als je nog niet weet dat het om een beul gaat. Goed gekozen invalshoek: de "menselijke" beul. groetjes Ria

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je reactie, Ria en fijn dat je bent komen kijken en hebt willen lezen. Dat waardeer ik !

      Verwijderen

Laat gerust een reactie achter. Dat waardeer ik. Ik zal zo snel mogelijk op de vraag of opmerking reageren. Bij voorbaat mijn dank.