Recensie: 'De vrouwenfluisteraar en 48 andere waargekleurde verhalen' van Theo van Rijn

De vrouwenfluisteraar en 48 andere waargekleurde verhalen

Auteur: Theo van Rijn

Uitgave: paperback, 136 pagina's

Uitgever: LetterRijn, Leidschendam

Verhalenbundel met 49 verhalen

ISBN: 978 94 918750 8 3

Over de auteur:

Theo van Rijn werd op 24 december 1956 geboren in Leidschendam. Hij is de achtste van negen kinderen. Al van jongs af aan bleek hij te lijden aan een totaal gebrek aan respect voor autoriteit.
‘Respect moet je verdienen door je gedrag en niet door de maatschappelijke positie die je bekleedt,’ was de vroegrijpe uitspraak die al op dertienjarige leeftijd uit zijn mond kon worden opgetekend. Die instelling zorgde ook voor een kortstondige carrière in het dagonderwijs. Toen hij vijftien jaar oud was, kwam deze tot een vroegtijdig einde. Zijn loopbaan in het avondonderwijs was ruimschoots succesvoller en reikte uiteindelijk tot de studie Nederlands Recht aan de Rijksuniversiteit in Leiden.
Schrijven deed hij jarenlang alleen als het strikt noodzakelijk was. Dat varieerde van boodschappenlijstjes tot bezwaarschriften. Een tijdlang was hij politiek actief voor de SP en bemande het Leidschendamse juridische spreekuur van die partij. Ook zat hij na de verkiezingen van 1994 enige tijd in de gemeenteraad van zijn woonplaats. Het duurde tot 2008 voordat het schrijven hem echt in zijn greep kreeg. Na zijn debuut met een verhaal in ‘Mooie kerst achter de duinen’ had Theo de smaak te pakken. Hij organiseerde verhalenwedstrijden en gaf de boeken in eigen beheer uit.
Daarnaast schreef hij gestaag door aan een eigen repertoire met korte, humoristische verhalen. Dat resulteerde in een tweetal bundels: Alle dagen zijn hetzelfde… behalve vandaag (2010) en Vissen zonder aas (2011). Theo is columnist bij volnieuws, recenseerde met enige regelmaat voor toneelblog.nl en is freelancer voor Noordwijk Exclusief. Daarnaast is hij eigenaar van uitgeverij LetterRijn.

De auteur ontpopt zich hier in 49 korte verhalen als een schep observator en dit zijn waarnemingen vaak aan met de nodige eigen verzinsels. De verhalen kenmerken zich door de droge humor en scherpzinnige woordgrapjes. Wat is werkelijkheid en waar begint de fantasie?

Dat blijft vaak een raadsel. Wel zeker is het dat de verhalen de lezer minstens achterlaten met een glimlach op het gezicht.

Mijn mening over deze bundel:

Dit is wat ik op Facebook schreef nadat ik het laatste verhaal uit de bundel gelezen had:

'Nog enorm aan het nagenieten van 'De vrouwenfluisteraar en 48 andere waargekleurde verhalen' van Theo van Rijn. Het zijn heel beeldend beschreven situaties, geweldig leuk om te lezen. Niet alleen maar om te lachen, maar je kunt lachen in alle vormen: glimlachen, grinniken, schaterlachen, bulderen van het lachen en zo meer.'

Een van de verhalen in de bundel, met als titel 'Zelfmoordenaar', brengt je in een paar regels van een gevoel van spanning, via even grinniken, en een gevoel van opluchting naar een gevoel van medelijden.

Je weet als lezer niet zeker wat wel en wat niet verzonnen is, maar het laat een bepaalde indruk achter over de auteur. Een prettige indruk, mag ik wel zeggen.

Prachtige zinnen, zoals: 'Het is zondagochtend en de voordeurbel laat weten nog intact te zijn. Ik ken dit soort onaangekondigde bezoekjes op de vroege morgen eigenlijk alleen maar van de verkondigers van het ware geloof.

Ik besluit het belletje van de Jehova's, want die zijn het volgens mij, mild te negeren.'

In enkele verhalen laat Theo de werkelijkheid doorschemeren wanneer hij vertelt over een zwerver in een supermarkt. Helaas gaat het zo in deze wereld.

Ik kan nog lang doorgaan, maar alles is gezegd. Mijn voorstel is om de bundel te gaan lezen en vooral blijven lachen.

Ik waardeer deze bundel met 5/5 vette sterren.

(Deze recensie is geschreven op 21 maart 2014)