'Graag Gelezen', mijn boekenblog: Ik las: 'Branduren', geschreven door Cobi van Baars. Lees hier mijn recensie:

dinsdag 5 oktober 2021

Ik las: 'Branduren', geschreven door Cobi van Baars. Lees hier mijn recensie:

Branduren

Een geboortedag en een sterfdag. Twee gebeurtenissen waarbij Naomi’s familie samenkomt in een te kleine ruimte. Uren waarin groot en klein leed door elkaar lopen en de toch al moeizame verstandhouding zwaar onder druk komt te staan.

In beeldende, indringende en tegelijk ingehouden taal weet Cobi van Baars de onderstromen van het menselijk gemoed te schetsen en haarfijn bloot te leggen welke psychologische mechanismen er binnen een familie werken. Zo weet ze een universum op te roepen waarin je wil blijven maar tegelijk uit wil verdwijnen, even onontkoombaar als het leven zelf.

(bron info: achterflap)

INKIJKEXEMPLAAR

Mijn mening:

‘Branduren’ bestaat uit twee delen: ‘Begin’ en ‘Einde’.

Je leest ook over een geboortedag en een sterftedag.

“Naomi is van na de brand. Van haar bestaat alles nog.”

Met deze woorden start ‘Begin’.

Barbara is de moeder van Naomi en in het deel ‘Begin’ vooral druk met zichzelf en barst bijna van jaloezie over de relatie van haar dochter met haar schoonmoeder, Tjitske. Gerrit, de vader van Naomi begrijpt Naomi wel.

Gerrit leest in de krant dat de dichter H.H. Ter Balkt is overleden.

Hij is onder de indruk van een zin uit het werk van Ter Balkt:

“Het stof dat je meezeult, wordt je op een dag te veel.”

Dat geeft blijk van een weinig optimistische blik op het leven, maar het is wel passend bij deze persoon op dat moment in zijn leven.

Gerrit en Barbara wonen nog samen, maar houden niet meer van elkaar; ze gebruiken elkaar voor het in stand houden van hun eigen zekerheden.

Naomi had niet kunnen voorzien dat de eerste ontmoeting met Bient zo’n grote gevolgen zou hebben voor hun leven. Bient is blind en Naomi leert gebarentaal. Naomi bevalt van hun dochter Lonneke en wanneer de naam bekend gemaakt wordt aan de aanwezigen, valt Barbara op de grond.

Welk drama is hier achtergehouden door deze mensen, en waarom?

Dit is naar mijn mening het begin van het einde.

In ‘Einde’ lees je vooral hoe voor de betrokkenen niet alles gaat zoals ze eerder verwacht hadden.

De personages worden levensecht beschreven door de auteur; het zijn mensen van vlees en bloed met al hun mooie en minder mooie kanten. Maar ze zijn niet zo geboren, maar zo geworden. Het leven heeft hen gevormd tot wie ze zijn.

De cover van ‘Branduren’ is een bevestiging van het verhaal; niets of niemand komt ongeschonden uit het leven. De een heeft wat grotere beschadigingen dan de ander, maar niemand blijft hetzelfde.

“Dat was het moment waarop mijn laatste hoop vervloog. De hoop dat ik onder de dingen door nog steeds verbonden was met de Naomi van vóór de bevalling, de Naomi die straalde en schitterde, haaks op haar moeder stond en in drukletters sprak, zo duidelijk.”

De auteur schildert in kleurrijke woorden het verhaal van de levens van deze personen. Met name Gerrit is duidelijk met zijn einde bezig. Hij moet helaas veel alleen doen. Het klinkt donker, maar laat toch een goed geval achter bij de lezer.

“Het is onvoorstelbaar hoeveel verbintenissen je gedurende je leven aangaat en hoeveel moeite het kost ze weer ongedaan te maken. Sterven brengt stapelt papierwerk met zich mee en zet je uren in de wacht.”

Hierdoor ga je ook even over je eigen leven nadenken. Hoe kan het zijn dat we dingen en zelfs mensen als vanzelfsprekend gaan zien?

Ik heb ‘Branduren’ enorm graag gelezen en kan het iedereen aanbevelen.

De auteur:

Cobi van Baars is naast schrijfster ook schilder. Ze studeerde cum laude af aan de Radboud Universiteit op de relatie tussen literatuur en beeldende kunst. Haar debuutroman 'Schipper & Zn.' verscheen in 2017. In 2019 verscheen haar roman 'Over het krakende ei'.

Neem een kijkje op haar mooie website.

Eerder las ik van Cobi van Baars: Over het krakende ei

Branduren koopt u bij (de webwinkel van) uw lokale boekhandel of bij:

Boekgegevens:

Titel: Branduren

Auteur: Cobi van Baars