'Graag Gelezen', mijn boekenblog: Ik las: 'Ghost Rider - Over Helende Wegen' geschreven door Neil Peart, vertaald door Ronald van Dalfsen

Met voorwoord van Cesar Zuiderwijk

Ghost Rider – Over Helende Wegen

Neil Peart (1952-2020) was een internationaal bestseller-auteur en meer dan veertig jaar lang de tekstschrijver en drummer van de legendarische band Rush. Rush is in 2013 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en geldt als de succesvolste band in de geschiedenis van de Canadese rockmuziek. Voor hun prestaties in de muziek ontvingen Peart en zijn kameraden van Rush de Orde van Canada, de hoogste civiele onderscheiding van het land.

Cesar Zuiderwijk heeft een heel mooi voorwoord geschreven waaruit blijkt hoe goed hij Neil Peart gekend heeft.

“Neil, ik voel nog steeds je eerste handdruk. Moge je laatste reis voorspoedig zijn. Wellicht tot in de eeuwige drumvelden, waar we de eeuwige drumvellen zullen beroeren.”

Ongeveer een maand nadat hij met de band een wereldtournee had afgerond namen zijn vrouw Jackie Taylor en hijzelf afscheid van hun dochter Selena. Ze zou zich voorbereiden op haar studiejaar in Toronto.

Maar naarmate het later werd die dag en ze niets van hun dochter vernamen groeide hun ongerustheid, en dat bleek terecht. De politie kwam hen vertellen dat hun dochter na een eenzijdig auto-ongeluk overleden was aan haar verwondingen.

Hierna veranderde hun leven. De wereld van Jackie stortte onherstelbaar in en Neal moest haar ondersteunen waar hij maar kon; ze was helemaal kapot.

Ze vertrokken naar Londen om samen met vrienden te kunnen zijn en zo wat steun te ervaren. Jackie had inmiddels gezondheidsklachten en het echtpaar vertrok weer terug naar Canada. Ze bleek kanker te hebben… ongeneeslijk.

Als ze na een ziekbed komt te overlijden is er van de oude Neil helemaal niets meer over.

In een tijdsbestek van tien maanden tijd krijgt Neil Peart verliezen te verwerken die zo ondraaglijk zijn dat hij een schim (Ghost) wordt van wie hij was.

Hij blijft een aantal maanden in hun buitenhuis aan een meer ten noorden van Montreal, Quebec. Hier neemt hij een beslissing die belangrijk is voor de rest van zijn leven. Tegen de bandleden heeft hij al gezegd dat ze op hem niet meer hoeven te rekenen en hij besluit met zijn motor BMW R 1100 GS te gaan rijden en zoeken naar redenen om verder te leven of er uit te stappen.

“Het huis aan het meer. Buiten leek hevige regenval de duisternis een halt te willen toeroepen, haar de verandering van zwart naar blauw richting grijs niet te gunnen. Kijkend uit het keukenraam naar de schemerige wouden van Quebec bereidde ik mijn laatste ontbijt voor in dit huis…

… Hoe dan ook, weer of geen weer, het deed niet ter zake. Ik zou gaan, dat stond vast. Ik wist nog altijd niet waarheen (Alaska? Mexico? Patagonia?) of voor hoelang (twee maanden? vier maanden? een jaar?). Wel wist ik dat ik moest gaan en dat daar mijn leven van af zou hangen.”

Hij vertrok en tijdens zijn reizen heeft Neil een dagboek bijgehouden over zijn reis en over de voortgang en de tegenslagen in zijn rouw- en genezingsproces, over de pijn van het constant herinnerd worden aan hen die niet meer in leven zijn maar waar hij zielsveel van gehouden heeft en dat nog steeds doet.

In dit dagboek beschrijft hij zijn eigen gevoelens, de landschappen waar hij doorheen rijdt en de mensen die hij ontmoet.

Ook de briefwisseling met zijn vriend Brutus is een belangrijk onderdeel van het boek.

Zijn gevoelens zijn nergens meelijwekkend of humeurig maar je leest wel over zijn huilbuien en de zwaarmoedigheid die op dat moment bij hem hoort.

Ik wilde op de momenten dat ik dat las naar hem toe kunnen gaan om een arm om zijn schouder te slaan.

‘Ghost Rider – Over Helende Wegen’ is een indrukwekkende biografie van een man die dubbel gebroken de weg in zijn leven terug probeert te vinden.

Neil Peart was een geweldig schrijver en een briljant muzikant en na wat ik in dit boek over hem heb gelezen vind ik het jammer dat ik niet eerder over hem heb gehoord.

Het verhaal van Neil Peart is vertaald door Ronald van Dalfsen op een manier waarop alle gevoelens en beschrijvingen gebleven zijn waar ze horen te zijn: in het verhaal. Knap gedaan!

“Ik had weinig vertrouwen in het begrip ‘Helen’, maar de weg die me bij het helen zou kunnen helpen zag ik wel zitten.”

Ik heb genoten van ‘Ghost Rider – Over Helende Wegen’ en kan het iedereen aanraden om dit verslag te lezen en er de tijd voor te nemen; het is geen boek voor even tussendoor. Een heerlijk boek om van te genieten op deze lange winteravonden.